Nieuw Beleid
“Naar veiligheid streven heeft prioriteit”
Iets tekent zich af dat lijkt op beleid
van onze zo stipte gemeente.Beducht voor een schadeclaimscenario
neemt men ten Stadhuize geen risico:
Men hoedt u, dus wee uw gebeente.
Liefst worden er benen geamputeerd
om te voorkomen dat u zich bezeert
bij een val op gras of gesteente.
Naar gedoogzones, struinplekken wordt er gezocht
waar je spelen kunt en wèl hutjes bouwen mocht,
dus men zoekt achter gesloten deuren.
Op veel braakliggend land mag dat nu niet,
dus stelde men voor: Plant daar koolzaad of wiet
om kaalslag weer wat op te fleuren.
Zo langzamerhand bekruipt mij ’t gevoel
dat Hengelo steeds meer gaat lijken op Doel
waar rede voor regel moet zwichten.
Ach, ik weet wel, er gaat ook zoveel wèl goed,
maar al dit gedoe ontneemt mij de moed
en inspiratie om dat te bedichten.
Al wat mij nu nog te binnen schiet
is het lange droevige gortdroge lied
van het triestste der trieste gezichten:
Zand zand zand,
nergens in het land
zoveel braakliggend zand
in de stad en aan de rand
als in Hengelo in de Afghanistand.
Elk monumentaal pand
loopt groot risico want
verval krijgt de overhand
en het geld loopt zo als zand
door het gat in onze hand.
Onze skatebaan moest weg want
daar liep het uit de hand.
De EMGAhal moet aan de kant
daaronder ligt ook heel mooi zand.
Veel bouwplannen zijn gestrand;
kopers bleven weg als klant.
Geef ze geen ongelijk want
wie heeft graag als uitzicht zand.
Zand zand zand,
nergens in het land
zoveel braakliggend zand
in de stad en aan de rand
als in Hengelo in de Afghanistand, enz.
Fred van de Ven
Stadsdichter Hengelo
2008 – 2010