Anthoniusstraat 30 jaar woonerf
13 september 2008
Er is een feestje aan de gang.
Men roept “Hoera, driewerf!”
Al is de straat dan niet zo lang
men viert dat hij al lang bestaat;
eerst vijfenzeventig jaar als straat,
nu dertig jaar als erf.
Die heilige uit Padua
gaf die de weg zijn naam?
Welnee, want daarin zit geen H.
Je vindt hier in dit stratenplan
namen van de gewone man.
Niet één van grote faam.
Toch leverde die heiligman
hier nu en dan een streek.
Was je iets kwijt, je sprak hem an:
“Antonius, ach lieve Sint,
maak dat ik mijn fiets weer vind.”
Je vond hem, in de beek!
En ook bescherming bood die Sint:
aan wie hier ging en voorts
aan alleenstaand vrouw met kind,
verliefden en de arme stakkers,
het huwelijk en de warme bakkers
en tegen pest en koorts.
De arme stakkers zijn verhuisd,
de warme bakkers koud,
de koorts gezakt, de pest gekuist.
De reizigers zijn voort gegaan,
soms kwam iemand alleen te staan,
verliefden zijn getrouwd.
Als allereerste van het land
werd deze straat een erf.
Maar… wat er volgt is interessant:
Men vond bescherming bij elkaar!
En dàt viert men ieder jaar
met een “Hoera, driewerf!”
Ja, driewerf: Hoera, hoera, hoera!
Voor de Anthoniusstraat.
appendix:
‘k Hoop da’k dit feestje niet bederf
als ik hierbij verklaar:
Met deze straat, met dit woonerf
heeft Sint Antonius niets van doen.
Maar ik kijk toch voor goed fatsoen;
staat mijn fiets nog daar?