Het is een traag proces

soms is er vage lampenschijn
zo jong als ze waren
van Groningen naar Rhodos
niets trekt zo zwaar als een wagen
je kan kiezen voor een beter pad
vriendschap laat eenzaamheid vergeten
om diep te weten
als stenen konden praten
als bloemen ontroeren
met een lach
zichtbaar gemaakt
wat weet je ervan
Ik en de ander
de beslissing
overal en altijd weer
dat ik de lijdende
voor het kale venster
aan de overkant
ik heb altijd gewild
laat anderen leven
maybe one day
in een groen, groen knollenland

met een nijptang nagel knippend
met eigen ogen de aarde zien
met je schrale groet in handen
op zoek naar verlossende liefde
that’s the way we should all

Marijke Agterbosch
Stadsdichter Hengelo
2016 –  2018