Boze dromen
Franciscus van Assisi ging een vervallen kerk binnen en zag Jezus aan het kruis, die hem vertelde dat hij de kerk weer moest opbouwen. Saint Patrick hoorde de stem van God die hem vertelde dat hij naar Ierland moest gaan om de mensen te bekeren. Schrijverke had de stem van God nooit gehoord maar wel had hij de volgende droom:
Merkwaardig genoeg kwam ik op een strand bij zee waar ik drie verweerde houten kruizen zag die aan elkaar zaten, met een dak erboven in de vorm van een driehoek, en dat stond daar op precies de plek waar Jezus was gekruisigd. Dat verbaasde me enorm, want het was hier Golgotha niet. Daarna verbaasde ik me over het feit dat het strand vol lag met mensen die in het geheel geen notie namen van het geheel. Als het er niet had gestaan, als(of) Jezus hier nooit gekruisigd was of het pakweg een standbeeld was geweest van Christiano Ronaldo, het zou allemaal niet uitgemaakt hebben. De mensen vermaakten zich op het strand aan zee. Niet meer, niet minder.
Deze droom bleef schrijverke helder bij en hij vroeg hij zich af wat hij ermee moest, wat het überhaupt betekende. Hij was als al die mensen die zich vermaakten en zich nooit iets aangetrokken hadden van God. Van Jezus. Hij had er als kind in tijden van secularisatie weinig van meegekregen. Wie was hij, behalve een zondaar en zonderling? Was hij juist daarom geroepen door God? Moest hij als geseculariseerd persoon de geseculariseerde wereld herkerstenen als Saint Patrick in Ierland? Waarom precies vanuit Los Hengelos? En hoe? Door het schrijven van een boekske? Maar als het boek der boeken al ongeopend blijft liggen, wat zou dan een boekske van schrijverke ertoe doen? Toen dacht hij plots aan Bennie, een oudere heer met hoed, een bekende verschijning in het uitgaansleven van Los Hengelos toen schrijverke nog jong was. Hij stond veelal voor de Lambertuskerk te preken. Hij werd massaal uitgelachen door de uitgaande jeugd, maar hij had indruk gemaakt op schrijverke, net als de houten kruizen in zijn droom. Bennie had hem eens gezegd dat hij priester moest worden. Dat had schrijverke niet serieus kunnen nemen. En wat nu? Moest hij op zijn beurt gaan preken en uitgelachen worden, of zich net als Franciscus wenden tot de vogels? Is stilte niet de luidste roep?
Het was zaterdag 25 januari 2020 en schrijverke zat achter z’n bureau te schrijven en hoorde helemaal niets. Boven geen geluiden van de buurman. Buiten niks te zien, laat staan te horen, behalve een grijs wolkendek en eronder huizen met gesloten ramen en (balkon)deuren. De Syriërs binnen in winterslaap. Winter nu. Stilte nu. Men maakte zich nu druk om het coronavirus in China en inmiddels elders in de wereld, zelfs in Nederland.
Maandagochtend 27 januari. Schrijverke zit weer achter zijn bureau. Weer een grijs wolkendek. Nu ook regen. Wat wil ik nou eigenlijk? dacht schrijverke. ’s Ochtends vroeg zwemmen in het Hulsbeek? Met alleen het water en opspringende vissen en laagvliegende zwaluwen? Met bos eromheen als omlijsting? Schrijverke had de avond ervoor van zijn moeder de rozenkrans gekregen van de moeder van haar moeder! Schrijverke had nog nooit gehoord van haar, maar nu bleek er bij zijn ouders zelfs al jaren een foto van haar aan de wand te hangen. De rozenkrans was veelvuldig gebruikt door haar, wist schrijverkes moeder nog. Er was zelfs een hartje in de rozenkrans met de tekst AVM: Ave Maria. Schrijverke had online opgezocht hoe de rozenkrans aan de praat te krijgen. Dat was wonderwel gelukt, want die nacht droomde hij dat de rozenkrans en Maria hem zich deden welbevinden. Ook was hij plots op bezoek bij een familielid waar hij nooit van gehoord had, die graag met haar moeder in contact wilde komen. Ave Maria!
5 maart. Pyongyangplein in al z’n glorie: troosteloos, verlaten, troosteloos verlaten met een grijze huilende lucht erboven. Geen mededelingen op het scherm van de hoge propagandazuil. Excellent! De paniek voor het coronavirus heeft nog niet toegeslagen, want er zijn nog geen coronapatiënten in Los Hengelos. Slechts in Los Almelos hadden ze nu een coronapatiënt, maar wie maalde er in Los Hengelos om Los Almelos? Op deze troosteloze donderdagochtend viel het schrijverke goed op hoe verlaten het hele centrum van Los Hengelos was. Nauwelijks een kip te bekennen en bovendien tot wel zeker de helft van de winkelpanden leeg en verlaten. Sommige winkelstraten waren bijna helemaal leeg. Lege winkels. Lege straten. Een liefhebber van troosteloosheid en rustige binnensteden kan z’n hart ophalen hier! dacht schrijverke. Behalve in de Randstad zou het overal in Nederland zo gesteld zijn. Leeg, verlaten, en met een verouderende bevolking. Meer reuring in de binnenstad en jongere mensen aantrekken ook in Los Hengelos nog zonder resultaat. Wel zaten er tienduizenden jonge mensen in vluchtelingenkampen in Griekenland en Turkije die maar wat graag het tekort aan reuring zouden willen aanvullen, opvullen en wat dies meer zij, maar om een of andere reden werd aan hen niet gedacht als oplossing, maar als probleem. Dat was ook wel weer mooi en des Los Hengelos: ambtenaren die lang nadachten, verkeerde beslissingen namen, veel geld uitgaven om het slechts enkele jaren later terug te draaien, af te breken en opnieuw te beginnen met nadenken over oplossingen en verkeerde beslissingen!
Schrijverke werd de laatste twee nachten wakker met een gevoel dat de boze dromen helaas geen boze dromen waren maar werkelijkheid! Nu, op weg naar de supermarkt, was er geen kip te bekennen op straat. Heel eigenaardig, als de stilte voor de storm. Alleen vogels fladderden rond alsof er niets aan de hand was. In Noord-Italië draaiden de crematoria non stop op volle toeren. Ziekenhuizen vol met gezonde mensen van dertig, veertig, vijftig aan de beademing vechtend voor hun leven! Hoe heeft het zover kunnen komen, van niets aan de hand tot dit in sneltreinvaart? Het was de eerste keer in schrijverkes leven dat de dood acuut op de loer lag en dat voelde allesbehalve fijn! Dat vrees noch angst ons hart beknell’.
**
Dit was de (wellicht voorlopig) laatste aflevering van de avonturen van schrijverke. Wie meer van hem wil weten en lezen, bezoeke https://bublabgurubibablububble.quora.com/.
