De roepende in de lege woestijn van het PYONGYANGPLEIN
Het referendum over de herinrichting van het PYONGYANGPLEIN LOS HENGELOS inclusief propaganda-informatiezuil:
Optie 1: terug naar af, we bouwen een mooie fabriekshal die ooit elders in Los Hengelos stond maar is afgebroken;
Optie 2: we bouwen iets moderns zoals ze dat overal nu bouwen en dus populair is;
Optie 3: we zetten wat bomen neer op het PYONGYANGPLEIN.
Geen optie is het PYONGYANGPLEIN – het meest verguisde, levenloze, saaiste, minst reuringvolle (en reuring is what we want, zegt het gemeentebestuur) te laten zoals het is!
O LUISTERT NAAR het schrijverke, de roepende in de lege woestijn van het PYONGYANGPLEIN: DOE NIKS! Niks? NEE, houdt parades met meiskes die wapperen met glitterende plumeaukes en mannekes die vellekes omdraaien met nieuwe propagandaleuzen ter ere van het PYONGYANGPLEIN met oneindige herhaling on screen middels de totalitaire zuil reeds aanwezig op het PYONGYANGPLEIN!
AANKONDIGING: MAANDAG A.S. BOERKA’S DANSEND OP SURFERMUZIEK, KOMT ALLEN PARTICIPEREN OP HET PYONGYANGPLEIN onder leiding van het schrijverke.
TV Oost en TV Twente, gevestigd in Los Hengelos, rukten uit naar iedere bejaarde die scheepjes bouwde van lucifers of mini-tractortjes verzamelde voor exclusieve reportages, maar toen zich iets speciaals aandiende, nimmer daarvoor gezien in Los Hengelos of in verre omstreken daarvan, was er geen lokale reporter te bekennen. Nota bene via sociale media in Zuid-Korea zou veel later pas de lokale media erachter komen wat zich onder hun neus voordeed! Toegegeven, ogenschijnlijk leek het ook niet zo serieus als scheepjes bouwen of tractortjes verzamelen. Wat had dat te betekenen? Werden we hier in de maling genomen of zat er, erger nog, een idee achter dat gevreesd diende te worden? Niemand die het wist en ware het niet voor Zuid-Korea, niemand die zich ervoor interesseerde. Wat was er dan precies voorgevallen? Klaarblijkelijk had een onbeduidend schrijverke een oproep gedaan, de duivel moge weten waar precies, maar tot zijn eigen verbazing was er gehoor aan gegeven. Niet massaal, in het geheel niet maar het grootste verschil is tussen 0 en 1. Tussen niets en iets! En zo zagen enkele voorbijgangers op het PYONGYANGPLEIN het schrijverke een halfuur voor een groepje staan van drie vrouwen. Da’s al bijzonder voor dat plein maar de drie vrouwen waren allen in boerka! Iets dat per nieuwe wet aangenomen door de kamers in Den Haag was verboden! Dus strikt genomen was het een illegale bijeenkomst. Nu, viel er iets te vrezen? Werd er ‘Alluha Akhbar’ geroepen en werden voorbijgangers opgeblazen of neergestoken? Nou, dat werd wel geroepen maar de enige bewegingen die gemaakt werden waren dansbewegingen! Uit de smartphone van het schrijverke klonken de klanken van de best of 60s surf!
‘Nou goed, je wilt goed doen, de wereld verbeteren en wat dies meer zij? Prima! Hoe ga je dat doen? Heb je de middelen? Nee? Kom dan bij de Duivel werken! Geld in overvloed! Maar hoe dat makkelijke geld te verdienen en veel ervan? Simpel, je moet andere mensen uitzuigen! Ze hard laten werken als bijen en zelf als een imker met de honing ervandoor gaan! Maar geen nood, je geeft gewoon een paar ton uit aan reclame om de mensen te laten geloven dat je ze in plaats van besteelt, overlaadt met niet aflatende filantropie. En herhaal de boodschap keer op keer. Indoctrinatie heet dat. Werkt altijd en uiteindelijk pluk je de kippen kaal terwijl ze denken dat je ze beladen hebt met bontjassen! De koude van het zonder veren zijn verwarmd met het gevoel van een warme bontjas! Waarom niet? Doet God het ook niet zo? Nou, zo ook de Duivel! Maar wacht, we zijn er nog niet. Je laat al die mensen hard werken en houdt ze voor dat ze werken voor salaris en voor pensioen terwijl je er in werkelijkheid meer dan de helft vanaf neemt. En je noemt het belasting. Op loon, op water, op de woningen, op levensmiddelen, op alles! Tegelijkertijd geef je ze het idee dat je ze beschermt, terwijl je ze onder de duim houdt, dat je ze voorziet van publieke bladibla terwijl je dat gewoon uitbesteedt aan een andere werknemer van de Duivel. O, en dat pensioengeld? Dat beleg je en je maakt nog grotere woekerwinsten en je leeft zelf als de Zonnekoning en mocht het misgaan? Nou, dan laat je die sukkels ervoor opdraaien met nog meer belastingen en staatsschuld! En die pensioenen? Daar bezuinig je ook nog eens op! Maar wacht even, je kwam alleen maar werken voor de Duivel om uiteindelijk voor de mensen goed te doen, toch? Nou ja, inmiddels heb je een vrouw en kinderen, een maîtresse, een boot en een vakantiehuis maar toch wat je over gaat houden zal je aan de mensen doen toekomen, alleen moet je ze nog meer uitzuigen dan voorheen…’
‘Ge zijt een grappig schrijverke, weet ge zeker dat ge geen profeteke zijt?’
‘Sarah, we gaan naar het Al Goed, de kringloopwinkel in Enschede!’
‘Op uwe Pelikaneke zeker?’
‘We nemen de overvolle rups naar Drienerlo, nou ja, de werknemers van de Duivel willen prestige en nu heet het stationneke Kennispark! Kennispark! Ha ha, kennispark waar we de kennis hebben ons voor te doen als filantropen, met een ieder begaan, met stijl en prestige, terwijl we bezig zijn van 9 tot 5 de luxe die we ons kunnen veroorloven uit uw zakken te kloppen!’
‘En daar is het Al Goed?’
‘Kwartiertje lopen weg van het Kennispark, weg ervan! Hoe verder hoe beter!’
De rups was inderdaad overvol en zal nimmer transformeren tot een mooi vlinderke.
‘Meneer, zijt gij die dwaas die danst en zingt op het PYONGYANGPLEIN?’ vroeg een jonge vrouw aan het Schrijverke.
**
In de volgende aflevering zien we het schrijverke uit Los Hengelos, Transisalania in paradijselijke eenzaamheid nadenken over Saoedi-Arabië en daaromtrent.
