Wens

Ach, Dick Holthaus wat had ik je graag in Hengelo ontmoet. Jou zien wandelen door de binnenstad, dromend over een nieuw ontwerp. En dat ik in dat ontwerp in onze stad mocht rondlopen. Jij en ik die het modesprookje in Hengelo waarmaken. Flanerend door de binnenstad, langs diverse terrassen. Zeg maar: de boel een beetje opfleuren en dat ik de Hengelose Mathilde was. Het plezier dat jij aan mij kon beleven door mijn vrijheid in kleedgedrag.

Ik stel me voor hoe jij de stoffen sneed; Twentse stoffen waar onze textielfabrieken wereldfaam mee maakten. Hoe jouw hand krachtig door de stof snijdt. Geconcentreerd de loop van de draad inspecteert en de vleug, die richting geeft aan de stof. Bij stoffen denk ik altijd aan natuurlijke materialen. Ik zie mij al lopen in een door jou ontworpen zijden jurk waar de Hengelose Wind een vrije vorm aan geeft. Of dat ik in een linnen dames broek langs Hotel Nationaal flaneer. Linnen dat een eigen karakter toont. Dat levende linnen waarin de drager allerlei  vormen tevoorschijn tovert. Linnen dat vroeger als vlas op Twentse gronden stond te wuiven. Oergrond die in deze tijd vaak een maisveld is geworden. Ach, Dick dat wij elkaar zijn misgelopen in dit leven. Als ik voor 2015 – jouw sterfjaar – door Amsterdam fietste moest ik naar jouw etalage in de P.C. Hooftstraat. Daar stond ik dan te dromen en verlangend te kijken naar jouw haute couture. Eenmaal gaf jij mij een kans. Een prachtige witte lange lakjas sierde jouw etalage. Van zo’n jas daar droomde ik al jaren. De prijs was zeer schappelijk: 100 euro. Maar die had ik niet. In die tijd leefde ik nl. van een baan van 14 uur per week. Ik besloot rood te gaan staan en met een tientje per maand dit rood in te lopen. Daar is helaas niets van gekomen. Eenmaal thuis werkten de achterstallige betalingen op mijn zenuwen. Maar in mijn herinnering koester ik jouw witte lakjas.